فقر اسلام

کوہ قافاندے سبزے سڑدے ندئیں رہے نہ پانی

جے ہک آہ درد دی مارن ہوندا ملک ویرانی

چپ رہن کستوری وانگن فر خوشبو دہماون

واؤ وانگ پھرن سبہ ملکیں ہرگز نظر نہ آنون

فجرے اوگنہار کہاون ہر تہیں نینویں ہوندے

راتیں زاری کرکر رونون نیند اکہیں دی دہوندے

راتوں دینہ پہچانن ناہیں ناں لہندے ناں چڑہدے

راتیں دیہاں سوز سجن دے رہن ہمیشہ سڑدے

علم کلام نہ یاد رہیونے گزرے قال مقالوں

جنہاں ہک گُہٹ بھر کے پیتا وحدت دے مدہ لالوں

رانجے وچہ سماء محمد چھٹی ہیر جنجالوں

دوئے جہان بھولائے دل تہوں خبر نہ رہیا والوں

توہیں پڑدا اگے چڑدا توہیں یار چھپایا

دلبر نال ہویا ہک جس نے اپنا آپ گوائیا

توہیں محرم یار محمد کہندا کون پرایا

شاہ منصور اناالحق کہندا کیوں نہیں شرمایا

ہنجوں دا گہت پانی دہوئیں ریت مٹی روہڑ جاوے

ریت وجود تیرے وچہ سوناں ایویں نظر نہ آوے

حاک رلےوچہ خاک محمد سونا قیمت پاوے

پارہ گہت محبت والا گولی ہک بناوے

مرشد لاوے جاگ برم دی تاں جمیں دودھ پانی

دودھ وجود تیرے وچہ شیریں روغن دار سمانی

ہمت نال محمد بخشا مکھن آیا جانی

گل وچہ پھاہ غماندا گہت کے ذکروں چھک مدہانی

سیر اندر سر ساہی پانی سستی تدو کاندی

قلعی کہانویں ناں شرمانویں گلی ہے ایہ چاندی

پریم جڑی گہت ویکہہ محمد سیہ چاندی من بھانی

بوتے گال ریاضت والے آتش بال غماندی

اوسدے ڈیرے اندر تیرے پھریں ٹوراؤ جسدا

نَحن اَقرَب آپ کوکیندا ہک دم دور نہ دسدا

جاں جاں دسے آپ محمد تاں تاں آپ نہ دسدا

محرم ہوویں کون بھولاوے پڑدا ہے وچہ کس دا

نوروں سایہ ظاہر آیا چھپ نسدا فر لوروں

اس دوئی دے دعوےٰ پٹیاں سٹیاں دور حضوروں

میں ونجہیں تاں فیر محمد کون کہےتوں دوروں

جاں ایہ سایا دور ہٹایا سچ نکلے منصوروں

ڈاہاں وکھریاں بھن ٹہناں ہکو لہر بناوے

وحدت دا دریا وڈیرا جاں موجاں وچہ آوے

جس تے اپنا آپ گوایا آپ اوہو بن جاوے

قطرہ ونج پیا دریاوے تاں اوہ کون کہاوے

دُہپاں مینہ سیانے پالے سبہ سرے پر جہل کہاں

اول زہد ریاضت اندر بیٹھ کنارے گل کہاں

وٹ جہلن وٹ پان نہ متھے واہ تنہاندے رولے

دم دم پین شراب غماندے دم نہ مارن مولے

بلبل نوں خوش صحبت گل دی بری کنڈیدی دکی

مٹھا نشہ شراباں والا پر وچہ تڑوٹک پھکی

شربت وانگ پیادے ہتھوں پیون زہر پیالے

کرکر  یاد سجن نوں کھاندے بھن بھن جگر نوالے

پہاہی تہیں گل کڈہدے ناہیں ہوئے شکار اس گھر دے

فیر خلاصی منگدے ناہیں جو قیدی دلبر دے

بھکھا اوٹھ ہوئے مستانہ بھار اٹہاوے بھارے

جھلن بھار ملامت والے عشقے دے متوارے

دل وچہ سوز پتنگاں والا چہرہ شمع بنایا

حال انہاندا کسنوں معلم پھردے آپ چھپایا

ہوٹھ سکے ترہایاں وانگرجان ندی وچہ نہاتی

باہروں دسن میلے کالے اندر آب حیاتی

گنگے ڈورے کن زبانوں معنی سب عقل وچہ

شہر اوجاڑ دہونڈے وتدے دلبر یار بغل وچہ

عاشق رجن نہیں محمد بھر بھر ہنجوں روندے

رات دہاں گل لایا جانی ہکدم جدا نہ ہوندے

ستے بیٹھے اتول ویکہن لٹ کھڑے سن جنہاں

جنہاں عشق بندے دا لگا صبر آرام نہ تنہاں

اس بن باغ بازار نہ بہانون لانوں اگ جہانے

ایسا صدق لیاون اس تے سچے نال دہیانے

ماؤ پئیو دا لنگ اوتارن لج لگانوں بہایاں

ہور کسیدی چاہ نہ رہندی سٹن سبہ آشنایاں

اکھ میٹو تاں دلوچہ وسدے لوں لوں وچہ سمائے

اکہیں پائے کرکن ناہیں نینوں جنہاندے لائے

دلبر باجہوں صبر نہ کردے جنہاں لگائی یاری

شرم حیا نہ رہے کسیدا جہلن بدی خواری

سر لوڑے تاں سہل پچھانن رتی عذر نہ کردے

جے اوہ جان پیاری منگے ترت تلی پر دہردے

جنہاں عشق حقیقی لایا کرو تعجب اوس دا

اس ہوائے حرص ہوایوں ایسا ہے چت مسدا

حال محباندا رب معلم ہور کی جانے کائی

حالاں اندر کرو نہ حجت بہلی نصیحت بھائی

دل جانی دے عشقے کولوں اپنی جان رولانون

ہر دم ذکر سجن دے اندر کل جہاں بھلانون

دیدن وید نہ جانن مولے کہو کی دار و دسن

ہک دلبر نوں دل وچہ رکہن سبہ خلقت تہیں نسن

قَالُوبَلیٰ کو کیندے بھائی اوسے ذوقوں مستوں

کن آواز پوے ہر ویلے پہلے قول الستوں

جے ہک نعرہ کرن محمد ڈہن پہاڑ شکستوں

وچوں آتش باہروں خاکی دسدے جانوں حستوں

دیہو دعائیں جے میں کہوٹا تراں اگے صرافے

ہک ہک سخن مریدی قیمت پاہو نال انصافے

حضرت مرشد دمڑی والا کرے قبول بندے

امت اپنی وچہ رلائے پاک رسول بندے نوں

ست اتے دو ہور محمد اوپر اس تہیں آہے

سن مقدس ہجری دساں باراں سے ست داہے

سفر العشق بنائی مولےٰ ہو ؤس فضل جنابی

ماہ رمضان مبارک اندر وقت بہار گلابی

بھین وڈی فرماندی ایہو پتے ربے نوں پکے

عمر مصنف دی تد آہی تن داہے تن یکے

کھڑی ملک وچہ لوڑن جیڑے طلب بندیدی رکھن

جہلم گھاٹوں پربت پاسے میرپورے تہیں دکہن

برا خدائی میں پر آکھو فاتحہ خیر دعائیں

پڑہنے سننے والے بھائی شوق دیوے رب سائیں

بیڑی چاہڑ نبی دی مینوں تار لگادے بنے

ہر وچہ ہر دا سر نیارا متے کسےدی منے

جے رب سچے روشن کیتے رہسن سخن نشانی

میں شواہدا مر خاک رلیساں جھل ہجر دی کافی

ماؤ پیؤ قبرے اتے ہتھ کھلے ونج کر سن

جیوں پت تساڈے بھائی دیسن جے کجہ سرسن

خبر نہیں ایہ سخن محمد ترسن یا ناں ترسن

آپو اپنے ورثے اتے قدم اگیرے دہرسن

بنام حضرت پیر روشن ضمیر قدس اللہ تعالیٰ سرۃ العزیز

کس نوں درد اساڈا ہوسی روگ نہ رنڈے ور نوں

کون بندے نوں یاد کریسی ڈہونڈے کون قبر نوں

تیرا روح محمد بخشا تک سی کیہڑے درنوں

روح درود گہنن سبہ جاسن آپو آپنے گھر نوں

نہیں کسے ول لینا کوئی ناں چہڈ چلے تڑٹی

ناں گھر چاڑے ناں سوکھ ڈہٹے ناں کجہہ کھٹی کہٹی

خالی ہتھ محمد بخشا ٹری نکاری لٹی

جے کجہہ آیا سو مونہہ پایا تلی رکابی چٹی

اٹھویں روز دیونگے گلی جے کجھ گھر وچہ ورتے

انس اولاد تساڈی بھائی پڑہسن بیٹھ قبر تے

جاسی روح محمد میرا پیر سچے دے درتے

مینوں ہور نہیں کوئی پاسا آسا کس دے گھر تے

کلمہ چند دربیاں اوصاف عشق و عاشق و حلاوت اہل سوز و گدا ز محرم راز

مرہم پھٹ اونہاندے بھانے ہکو جیہا سکہایا

سدا سکہالے اوہو بھائی عشق جنہاں گہٹ آیا

رکھ امید سجن دے دردی کٹن جو بن آئی

تاج تخت سلطانی چہڈ کے ٹھوٹھا پھڑن گدائی

پر میں آپوں او گنہارا دوسریاں نہیں کہندا

تہوڑی بہتی تہمت کولوں کون کوئی بچ رہندا

عیب کسیدے پہول نہ سکاں ہر ہک تہیں شرمانواں

پردہ پوشی کم فقردا میں طالب فقرانوں

سخناندے جو عاشق بندے عیب نہ دہونڈن اسدے

جس نوں عشق کسیدا ہووے تسدے عیب نہ دسدے

ڈوہنگی نظرے مڑ مڑ سمجھو لنگھ نہ جاہو تر کے

کرم کروتے عیب چھپاہو پڑہو سنبہالا کر کے

جے کوئی سہو خطائی ہووے بخشو تے بخشاؤ

ناں شیخی وڈیائی کوئی جہوں اڈی کجہہ پاہو

چلدے گھوڑے نوں مت مارو چابک مہنے طعنے

میں بھلا تے تسیں نہ بھلو سمجہہ بنا ہو معنے

بریاں نوں رب نیکاں پچھے بخش جنت وچہ کھڑسی

سنیاں میں جد حشر دہاڑےنکا لیکھا پڑسی

خلق خدائی کر کے کجو گہت شرم دا پلا

سخناں وچہ تسیں بی جیکر ویکہو سخن اولا

اوس ہک چنگے پچھے بخشو سارے مند اسانوں

سیکڑیاں تہیں جے ہک آوے بیت پسند تسانوں

دور دراڈے جسنوں لبھن جانے بہت غنیمت

شعر میرے ایس ملک اپنے وچہ مول نہ پاندے قیمت

پستہ مغز بادام محمد سستے ملن پشوروں

کیسر سستا ہے کشمیرے پچھو مل لاہوروں

رونق کھڑیں نہ شعر میریدی نال اداء سنائیں

کرے سوال فقیر محمد پڑہنے والے تائیں

دودھ اندر جے کہنڈ رلائیے مٹھا ہوندا دوناں

باہجہ اداء آواز رسیلے ہوندا شعر الوناں

جسدے بیٹے نوں کوئی مارے کد اسدی جند سہندی

سٹ پسٹا کرکے پڑہیاں لذت کجھ نہ رہندی

بیٹے نوں کوئی   انگل لائے لگدے بیت تسانوں

جیونکر بیٹے تساں پیارے تیویں بیت اسانوں

بیٹے نازک لال سندر دے اینویں کن مروڑے

دشمن وانگ دسے اوہ سانوں جیکوئی بیت تروڑے

سیم سچے دا ستم بناون غم دانے غم کردے

ربا دئیں پناہ انہاں تہیں جو ایسے کم کردے

ایہ فرمائش پوری ہوئی وہل لدہی سر بھاروں

شکر الحمد خداوند تائیں باہر حد شماروں

صلہ سخن دا پایا لوڑاں ہر کوئی دیندا آئیا

گدی والے دے نام اتے نسخہ ایہ بنایا

پر جاں دار صلے دی آوے دے دولت گھر بھردے

شاعر اوتے رہے ہمیشہ شاہ فرمائش کردے

صلہ سخن دا کسے نہ سٹیا جو بخش شاہزادے

اگلے شعر بناون والے آہے مرد آ زادے