سیف الملوک صفحہ 3

ہرگز راس نہ ہوندا مڑ ک جیو نکر آہا اگے	جے اک مچھر دا پر بھجےّ توڑے جو جگ لگے
حکمت پاک حکیم سچیدی کون کوئی سبہ جانے	اتنا کم نہیں کر سکدے دانشمند سیانے
واحد لاشریک الہیٰ صفتاں نال سہیاپے	آپے دانا آپے ہر کم کردا آپے
ہے ستارغفار ہمیشہ رحم امید جنابوں	رب جبار قہار سنیدا خوف بہلااُس بابوں
کجہہ پرواہ نہیں گھر اسدے دائم بے پرواہی	بادشہاں تہیں بھیکھ منگاوے تخت بہاوے کھاہی
در اسدے پر عاجز ہوکے ڈہینڈے بزرگ سارے	صُمٌّ بُکمٌ رہن فرشتے کس طاقت دم مارے
دیتوس سخن زباناں اندر سخناں وچہ صفایاں	ہر ڈہٹھے نوں ہتھے دیندا بخشہنار خطایاں
اوسے دا اس شان ودہایا جو اس پاسے اُڑیا	ہر در توں درکارن ہونداجو اس در تہیں مُڑیا
اوگنہارکہایا اوتھے سچیا ں صافاں پاکاں	بادشہانے شاہ اس اگے منہ ملدے وچہ  خاکاں
معذور اننوں چکے ناہیں کرکے قہر خرابی	مغرور اننوں پکڑ نہ کردا اوسے وقت شتابی
بخشش کر کے مہریں آوے پھیراوہدے در اُڑیاں	جیکر خفگی کرے اساں پر تک کے کماں بُریاں
فرزندی دا پیار نہ رہندا کہن کویں ایہ مردا	ماوپیؤدی بیفرمانی جو بیٹا نت کردا
گھر آۓ دا کرن نہ آورکپن اوہدیاں واؤں	سجن بہین بھرانہ ہوون راضی جس بھراؤں
پھراوہ مُکھ وکھاندا ناہیں یاری تہیں ہتھ دہووے	دوست یار کسے دا ہکدن آور بھاء نہووے
خاوندنوں کدچنگالگدا چھڑ کے کرکر گِلاء	نفر غلام کسے داہووے خدمت اندر ڈِھلا
شاہ کہدیڑے غصہ کرکے ہور بھی نوکرروون	میر وزیر مصاحب شاہ دے حکموں باہر ہوون
عزت رزق نہ کہسے ساڈادینداپہیر پناہاں	واہ واہ صاحب بخشنہاراتک تک ایڈگناہاں
وجہ سمندر علم اوہدیدے ہک قطرے تہیں تہوڑے	دوۓ جہان اسماناں زِمیاں جو وافربے اوڑے
سجن دشمن چنگے مندے دینداناں دہرگِلا	کھانے پلدبھایئوس چوکی ڈاہ زمیں دا پَلا
رحمت اُسدی جگ وسائی ہر یک نعمت لُٹدا	جے اوہ قہر کماون لگدا کون کوئی جو چُھٹدا
زُہد عبادت تاہئیں ہوندے جاں کَھلے درگاہوں	بندگی دی پرواہ نہ اسنوں گھاٹا نہیں گناہوں