سیف الملوک صفحہ 21

ہر رنگوں خوش سخن سناوے تاں اسدی دانائی	شاعر دی ازمائش آہی ایس قصے وچہ بھائی
صفت کو صفت اندر فرماوے سخنوں سخن سوایا	خوشیاں اندر ہو جیہا واہ رواں ول دہایا
سفر وطن تے ماتم سوگوں پورے سخن سناوے	جنگ لڑائیاں کانگاں اندر گج کڑک کے آوے
لطف خدائی نال عطائی تاں اوہ ہوندا سنی	ہر ہر فن ہنر وچہ ہووے ماہر تے یک فنی
لیکن ایسے ملوں نہونوں ہر ہر نظروں غائب	نعتاں ورتن وان لیاوے معنے وچہ عجائب
بن پیڑاں تا ثیراں ناہیں بے پیڑے کد رونون	قصے ہور کسے دے اندر درد اپنے کجہ ہونون
دلبر اپنے دی گل کیجے اوراں نوں منہ دہر کے	درد لگے تاں ہائے نکلے کوئی کوئی رہندا جر کے
بہتر چپ محمد بخشا سخن اجیہے نالوں	جس وچہ گجھی رمز نہ ہووے درد مندا ندے حالوں
بے پیڑے تہیں شعر نہ ہوندا اگ بن دہون نہ دھکہے	جو شاعر بے پیڑا ہووے سخن اوہدے بھی رُکھے
ایس طرح تے صفتاں سٹھاں بہتے ڈوم بناون	ویکھو ویکھی بہت بناون شعروں خبر نہ پاون
وزن برابر ٹٹدا جڑدا صنعت رسم نہ بھائی	ردی ردیفوں نام نہ جانن قافیوں بدہ نکائی
نڑاں کماداں فرق رہو دا کیا کانے کیا کاہیں	سخن بہلا جو دردوں بھریا بن دردوں کجہہ ناہیں
جس پلے پھل بدہے ہونون آوے بوء رومالوں	درد منداندے سخن محمد دیہن گواہی حالوں
جس پر ہوئی عطا الہٰی سخن نہ چھپدا تسدا	ہک علم دے زوروں کردے اوہ بھی ظاہر دسدا
لکڑ ہارے لین بازاروں جو سستی مٹھائی	دانشمند پہچاں  کریندے عاماں سار نہ بھائی
اکہیں والے عیب چھپا ہو کراں سوال تُسانوں	میں بھی وچوں علیین بھریا دساں ہنر زبانوں
سخن کرندے لائق کتھے میں بے علم اجیہا	بھائی دی فرمائش منی جو آیا سو کہیا
بھائی جو سو بھا کریسی کم وڈیاں وڈیائی	بھائی لفظ بولایا جتھے ہوگ مخاطب بھائی
درمدح اوستاد و التماس پیش ایشاں کہ قصہ را اصلاح دہند
دائم مست محبت اندر عارف اہل ولایت	حافظ عالم فاضل صوفی سالک راہ ہدایت
ہے اوہ خاک اساڈا سر مہ جس رستے پر پھردے	خاص غلام امام وڈیدے صاحب میرے سردے