سیف الملوک صفحہ 22

اس نسخے دی کرن مطالع دیہن اصلاح نہ اکن	میں شاگرد نکارے اوتے نظر مہر دی تکن
اوگن ہارے دے لکھ اوگن پلادے چھپا ہو	سچے مرد نگاہ کرم دی نام اللہ دے پاہو
میں ہاں نال پلیتی بھریا سخن ہونون کد سُچے	جہئے بھانڈے تیہے آوازے کیا نیویں کیا اوچے
چوہڑے دا پُت مومن ہوندا جا ں ملدا استاداں	سخن میرے چاپاک بناون ہے توفیق آزاداں
توڑے پتھر سخن بندیدے کریو سونا چاندی	شعر میرے پر کرو نگاہاں پارس نظر جنہاں دی
جو سبہ گل سچانویں لکھی پیر سچے دی گھلی	اوہ خطائی میرے بھائی جو جو بات اوتی
ہر ہر جائی رخنہ موری اندر سارا خالی	ویکھ الغوزہ سوکی لکڑ اگی بالن والی
نیک انیک آوازے نکلے پھوک جدوں وچہ ٹوری	جاں مردے مونہہ لائی بھائی کج لئی ہر موری
وچوں بُھگی باہروں ڈنگی کجی کچے چمدی	سارگیوں تک حال اساڈا خشک لکڑ کس کمدی
باراں گان لگی جدیاراں تاراں چاہڑو جائی	کلیاں موڑا تے کئیں بہنن چھیک پئے ہرجائی
چپ کراوے کن مروڑے فیر سُراں پر لیاوے	بے سُر بولے تاں بول اسدا بولی شوہ نہ بہاوے
جس اوہ رنگ ہوا نہ پائی کداوس بات پچھانی	یار بولائی سر پر بولے ہر گنئیں من بھانی
پکے بول سناندا پاندا جاں سر ہتھ سچے دا	اندر خالی تے منہ کالا طبلہ چم کچے دا
میں کریؤں ہتھ وانگ بلوچے جدھر چلاوے چلاں	اتنی رمز پچھانو یارو بہت کہاں کی گلاں
التماس پیش خوانندگان و نویسندگان و شنوندگان کہ پردہ پوشی کنند
آپوں چنگا جے کوئی ہووے ہر نوں بھلا تکیندا	دانشمندوں سنو تمامی عرض فقیر کریندا
نکتہ چینی فتنہ دوزی بھلیاں دا کم ناہیں	تک تک عیب نہ کردے واندے چنگے لوک کداہیں
کاہنوں گل کسے دی کرنی میں بھی شاعر بہا کہے	عیبوں پاک خداوند آپوں کون کسے نوں آکھے
تہوڑا بہتا شعر سخن دا گھاٹا وادہا جاناں	میرے نالوں ہر کوئی بہتر مہیں نیچ ایاناں
احمد یار مصنف وانگر تاں کوئی معلم کردا	جتھے جتھے گہاٹا واہدا جے میں انگل دہردا